مقایسه اثر بخشی زوج درمانی شناختی رفتاری و آموزش حقوق همسرداری از دیدگاه اسلام در افزایش سازگاری و رضایت زناشویی به شیوه گروهی در زنان جوان متاهل

هدف از انجام این پژوهش اجرای کار مداخله ای بر اساس آموزه های اسلام یعنی آموزش حقوق همسرداری اسلامی و از سوی دیگر مقایسه اثر بخشی این آموزش با آموزش شناختی- رفتاری می باشد که از پیشینه پژوهشی بسیاری برخوردار است. بنابراین هدف مقایسه اثر بخشی آموزش شناختی- رفتاری و آموزش حقوق همسرداری از دیدگاه اسلام به شیوه گروهی در افزایش (1) سازگاری و (2) رضایت زناشویی زنان جوان متأهل می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر عبارت بود از کلیه زنان جوان متأهلی که به علت ناسازگاری و نارضایتی زناشویی به مراکز مشاوره دانشگاه های دولتی شهر تهران از تاریخ 25/1/89 تا تاریخ 1/3/89 مراجعه کرده و دارای ویژگی های زیر بودند: 3 تا 5 سال از ازدواجشان گذشته بود و سن آنها بین 20 تا 30 سال باشد ونمره آزمون رضایت زناشویی انریچ آنها بین 30 تا 40 باشد . حجم نمونه این پژوهش شامل 30 زن جوان متأهل می باشد که با روش نمونه گیری در دسترس طی فراخوانی که پژوهشگر اعلام کرده بود، انتخاب گردیدند و به صورت نمونه گیری تصادفی در 3 گروه که 2 گروه آزمایشی و 1 گروه کنترل بود، قرار گرفتند. هر گروه نیز شامل 10 نفر می باشد.گروه اول آزمایش شامل آموزش شناختی- رفتاری و گروه دوم آزمایش شامل آموزش حقوق همسرداری اسلامی بود و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. تعداد جلسات آموزشی برای هر گروه آزمایشی 12 جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقیقه می باشد. روش تحقیق از نوع آزمایشی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد که البته بعد از اتمام آموزش ها یک دوره پیگیری یک ماهه نیز در نظر گرفته شد. در این پژوهش از دو پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر استفاده شد. داده های به دست آمده با روش تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و نتایج نشان داد که هر دو روش در افزایش سازگاری و رضایت زناشویی موثر بوده اند و تفاوت معناداری بین دو روش دیده نشد، همچنین در دوره پیگیری نیز تفاوتی بین دو روش در ثبات نتایج وجود نداشت. طبق نتایج به دست آمده، فرضیه شماره یک، آموزش شناختی- رفتاری موجب افزایش رضایت زناشویی در زنان جوان متأهل می شود، تأیید شد. فرضیه شماره دو، آموزش شناختی- رفتاری موجب افزایش سازگاری زناشویی در زنان جوان متأهل می شود، تأیید شد. فرضیه شماره سه، آموزش حقوق همسرداری اسلامی موجب افزایش رضایت زناشویی در زنان جوان متأهل می شود، تأیید شد. فرضیه شماره چهار، آموزش حقوق همسرداری اسلامی موجب افزایش سازگاری زناشویی در زنان جوان متأهل می شود، تأیید شد. فرضیه شماره پنج، بین میزان اثر گذاری آموزش شناختی- رفتاری و آموزش حقوق همسرداری اسلامی در افزایش رضایت زناشویی تفاوت وجود دارد، اندکی تأیید شد. فرضیه شماره شش، بین میزان اثر گذاری آموزش شناختی- رفتاری و آموزش حقوق همسرداری اسلامی در افزایش سازگاری زناشویی تفاوت وجود دارد، تأیید نشد. فرضیه شماره هفت، تأثیر آموزش شناختی- رفتاری و آموزش حقوق همسرداری اسلامی در افزایش سازگاری و رضایت زناشویی با ثبات است، تأیید شد. فرضیه شماره هشت، بین ثبات تأثیرآموزش شناختی- رفتاری و آموزش حقوق همسرداری اسلامی در افزایش سازگاری و رضایت زناشویی تفاوت وجود دارد، تأیید نشد.